nietzsche
Londra'da yalnız olsaydım, yağmurda sokağa çıkar, bir-iki, üç-beş kadeh viski içecek bir delik bulabilirdim. Yalnızlık moral bozuyor.
Londra'dayım. Çoğunluğu kadınların olduğu bir kulüpte başarısız, sarhoş ve kıpkırmızıyım. İçime kapatılmış olmalıyım. Sıkıntılı erkekler ve kadın kuklalardan oluşan kulüpteki ahlak bozuklukları değil bayağılıklar rahatsız ediyor. Dışarıya fırlıyorum. Kaybolmuşluk hissi ile yaşadığım yer Londra. Her bulvarında yürüyebilmek arzusuna sahip olmam kaybolduğumun kanıtıdır.
Rüzgarın savurduğu yağmurun suratımı dövdüğü, beni körleştirdiği bir gece, siyah derili bir erkek bulvarda zıpladı, sordu: "Bana ne verdin Londra?" Bir yanıt vermek fırsatı ortaya çıkıyor. Adam kendini kaybetme arzusu ile kuduruyor. Siyah dişi bir kurt gibi güzel bir kadın mor elbisesi içinde, ince topuklu ayakkabılarıyla önümden hızla geçiyor, dönüyor bir alev gibi gülüyor.Yeryüzünden tamamen kurtulduğum andır. MU'dur.
Yağmur, viski içtikten sonra kolay ağlamamı sağlıyor. Olası bir mutsuzluk duygusu umutsuzluk kaynağı.
Sinirleri sakinleştirecek şey, MU yanımda olmadığından yağmur ve viskidir. Sokağa çıkmak konusunda bir hasta gibi kararsızım. Karanlık ve ıslaklık kararsızlığıma yanıt veriyor.
MU kıyıdaki kente göçtü. Anlamsız, erken ve bensiz. Göç gecesi milyonlarca kişinin sokakta olduğu kentin bulvarında karşılaştık. Hiçbir şey tesadüf değil. MU'nun göç gecesi MU ile karşılaşmak tesadüf olabilir mi? MU ile karşılaştığım ilkgün söyle düşünüyordum: "Tam da gücümü aştığından ve zaten hiçbir durumda yapamayacağımdan hayat saçmadır."
Sessizlik gizlilik göstergesidir. Çoğunluk gizler. Çoğunluğun haksızlığı sosyal bilimcilerin karşılaştıkları bir rutindir. Çoğunluk zayıflıktan ortaya çıkmışsa çoğunluğun bir adaleti olabilir mi? Çoğunluk haklı mıdır? Çoğunluk zekayı ikna edecek bir sözleşme oluşturabildi mi? Tek başına inandığın olmak yerine çoğunluka dahil olmak bir imkan mıdır? Bilgi bir tek insanı çoğunluktan ayıran en kıymetli hazine olduğu varsayımı ile tek olmak güçsüz olmak mıdır?
Güzelliği hissetme yetimi çoğunluk elimden almıştı. Onu yeniden ele geçirmem zamanımı aldı ve acılı oldu. Ekmeksiz bir dünyada yaşayabilirdim, güzellik hissetme yetimin olmadığı dünyada asla. Ölümü hissedememe ihtimaline tercih ederim. Yaşamak bir bilimdir.
Beş duyunun kullanımasını öğrenmek, beş duyuyu ihtiyaç ile uyumlu bir şekilde kullanmak kendiliğinden imkansız olduğuna göre yaşamak bir bilimdir. Bilimden evvel sezgi devrededir. Çoğunluğu yeniyorum. Sessizlik ölümden başka birşey değildir. Çoğunluk gebermiş bile olabilir.
Sanat insan tekinin en büyük varlığıdır. Beni MU'ya yakınlaştıran sanattır. Boş zamanım olduğundan sanatı keşfettim. MU'yu görmeden önce tanıdığıma göre MU ile ilişkiyi kuran sanattır. Yapılabilir en büyük hakaret sanatın inkarıdır. Romantik insanların sayısı azaldı. İnsanlar gözlerini hayali tarihe diktiler. Sosyalistler ise Grek ve Roma'yı yoksaydılar. Hayali tarihçiler ve sosyalistler sanatın bir işe yaramadığını sandıklarından sanat kaybolmaya başladı. Sezgi, destek bulmadı.
Sorularımı içimden geçenleri kullanarak yanıtlamak yerine onları soracağım bir başkasının olmasını dilerdim. MU'ya soru sormak kuramsal olarak değil ilke olarak yanlış. MU'nun sorularımı olumsuzlaması durumunda MU'nın beni de olumsuzladığına ihtimal verebilirim. MU'nun beni yanlış anlamasını riske etmeyecek kadar akıl devrede MU ile ilişkide.
İyimserlik tek başıma iken bende bir haksızlık duygusu uyandırıyor. MU'nun iyimserliği beni normalleştiriyor. Beni MU'nun iyimserliğine inandıran MU'nun çocuklarla olan aynılığı. MU çocukların yanında çocukların aynı.
Esrik gülüşü, gerçek-üstücülüğü ve tüm anlamları yadsımasından oluşturduğu anlamı ile MU, sonsuza değebilir.
MU herşeyi anlıyor. İmkansız olan hariç. Ben kendimi kaybetmek istemiyorum. MU kendini bulmalı.
Herşey yanlış. Yağmur, viski ve MU hariç.
16 Nisan 2008
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder