10.05.2013 00:00
“ısrarlıdır bebek/ çimdikleyerek kendini,
uyanmakta her büyüden”. enis akın.
hayatta en zor şey işlerden
biri anne/ babayı affetmektir. anne/ babaya nasıl teşekkür edebilirsin ki.
imkânsız.
anne/babaya kızman
normaldir. seni anlamadılar. nasıl anlasınlar ki? onlar senin ruh ikizin
değil. anne/baba, senin parçan değil. onlar ayrı insanlar.
varsayımlarınız farklı.
anne/ babayı affetmek
hayata başlamaktır.
tüm dünyayı değiştirmek
için birkaç anne babaya ihtiyaç var. ancak zordur bu –anne babanın sana
dayatmış olduğu kalıbı izlersin hiçbir şekilde göremiyor oluşumuz bu problem
yüzündendir; anne/ babaya tahammül edemezsin/ ancak sen de onların izlemiş
olduğu aynı kalıbı izlemektesindir.
anne/ baba anlayışlı
değildir.
anne/baba anlayışlı hâle
gelebilirlerse, dünya tamamen farklı bir yer olacaktır. öyle değiller ve çok
sevgi dolu oldukları için kimse onlara bir şey diyemez. sıkıntı işte budur.
sevgi şiddetinin insana
yaptığı fenalıklar.
sevgiye dikkat et.
sevginin arkasında sevgi olmayan bir çok şey gizlidir. sevgi, o nedenle yük
hâline gelebilir. acıya dönüşebilir.
anne/ baba sevgi dolu
olabilir. ellerinden geleni yapmış olabilirler. onlar senin mutlu etmek için
çalışmış olabilirler. inanıyoruz.
ancak bir mesele var.
mesele, mutluluk beklentisidir. bir başkasından.
gerçek: hiç kimse
herhangi birisini mutlu edemez.
beni mutlu etmedi, dedi
bir kadın. evli idi. kocası onu mutlu etmemiş.
işte bu tam bir
saçmalıktır.
anne: bu çocuğu mutlu
edemiyorum/ istediği her şeyi yapıyorum/ çocuk mutlu olmuyor.
bir başka saçmalık daha.
bırakın çocuklar
özgürlük içinde büyüsünler. elbette bu tarz risklidir. peki başka ne yapılabilir?
hayat bir risk. her
gelişme/ büyüme risk içerir. çocukları çok fazla koruma. bırak vahşi olsunlar.
sen medeni oldun da ne oldu?
bırak onlar kendi
bildikleri gibi büyüsün. onlar sana her zaman minnettar kalacaklardır. ve daha
sonra onlarda bir canlılık göreceğin için sen her zaman mutlu olacaksın.
yarın görüşmek umudu
ile.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder