28.04.2012 18:14
‘Neyi ihmal ettiysek,
utanmamıza sebep’. İsmet Özel.
Bizim olan tek şey çocukluğumuzdur.
Hazinemiz. Mülkiyetimiz değildir.
Mülkiyet, hâk olmadığında hırsızlık oluyor. Hâk, rıza ile mümkündür. Zor
kelimesi devrede olduğunda rejimin adı faşizmdir. Kara ya da kızıl.
Dedem, 95 yaşında iken çocukluğundan
bahsederdi. Her ân.
Mehmet Akif, ihtiyarladıkça çocukluk
yaralarım açılıyor, ilkesine rastladığım ânda dedemin konuşma eylemini
anlamlandırdım. Başka türlü olamazdı.
İnsan, ânda yaşar.
6 yaşında bir küçük insan kendi
kendine/ durup dururken konuşmaya başladı: Ben bir çocuğum, annem bir çocuk,
babam bir çocuk, anneannem bir çocuk, babaannem bir çocuk, dedem bir çocuk,
herkes bir çocuk.
Çocuklarımızın kalbini kırmamalıyız.
Çocukken kalbi kırıkların büyük çocuk olduklarında kalp kırdıkları teorik ve
pratik olarak kesindir.
Hitler’in çocukluğu kötü geçti.
Benjamin’e göre, bütün tarihi
tanımlayan nitelik olarak olağanüstü hâl, herkesin hayatında, her yerde.
İktisadiyatta kural olan şey, krizdir.
Krizin olmaması olağanüstü bir hâl sayılır. Her gün savaş var. Sonu olmayan bir
savaş içindeyiz.
Çocuklarla savaşmamalıyız. Onlar bizim
fikrimiz değildir.
Anne, kendi çocukluğuna bakmalı.
Sevgili Anne, önce, kendi çocukluğuna
bak. Bakabilecek fikrin varsa senden doğan çocuk’a bir bak.
Annenin hataları tarihin
tekrarlanmasıdır. Tekrarlanmasını sağlar.
Dur. Ve neyi aktardığını hatırla.
Sahip oldukların nelerdir? Ve sen sana
ait olmayan kelimeler üzerinde hangi meşru yetki ile tasarrufta bulunmaktasın?
Selâm ile.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder