hassasiyetin ve dünyaya ait olma duygusunun yitirilmesi

 03.01.2013 01:01

‘ben ki ömrübillah at görmemiş bir nalbant’. metin eloğlu.

varlığı keşfetmek yaşamın başlangıdır. olmak bir hastalık.

varlığın keşfi sonsuza kadar devam eder. her ân yeni bir keşiftir. büyümeye başlayan yeni bir sevgi, iyilik ve güzellik karşısında yeni bir hassasiyet.

hakikatin kendi tekelinde olduğuna inananlar vardır, başkalarını yok sayarlar ve küstâhlık yaparlar. ışığın, karanlığın, atın, rüzgarın, âşkın, adaletin, farkında değildirler.

âşk insanı bir eşek karşısında bile saygılıdır.

aziz francis, eşek üzerinde bir yerden bir yere hareket ederek yaşadı. yaşamının son günleridir. tüm müritleri onun son sözünü duymak için toplanırlar. bir adamın son sözleri, o zamana kadar söylediklerinden daha önemlidir, öyle düşünülür, bir özet, söylenmeyen bir şey, beklenir.

yaşlı insanlarla yapılan konuşmalarda tuhaf şeylere raslanır. ölmekten korkan, zavallı bir insan mutlaka bir şey söyler. bir itiraf, mesaj.

yaş bir sayı.

türkler otuz yaştan itibaren kendilerini yaşlı hissederler. norveçliler seksenli yaşlarında bisiklete biner ve renkli ayakkabı giyer.

fark, bir imkân meselesi değildir. bir şiir meseledir.

teori’ye göre, her şey okul’da başlıyor. okul, tük’e bir korku veriyor. türk, korku ile tanıştıktan sonra tüm hayatında korku ile yaşıyor. yaşamak korkusu, hürriyet korkusu, âşk korkusu, dünyayı tanımak korkusu, eskiyen ayakkabıları atma korkusu, gerçeklik korkusu, iyilik korkusu!

okul, geniş anlamda okul. okul dahil, sokak, iş dünyası, akademi, mahalle ve tanıdıklar.

müritler, duyduklarına inanamazlar. aziz francis son sözlerini müritlerine değil, eşeğine söyler. ‘kardeşim, sana minnettarım. beni bir yerden diğerine hiç şikâyet etmeden, hiç itiraz etmeden taşıyıp durdun. bu dünyadan ayrılmadan önce tek istediğim beni affetmen. sana karşı insanca davranmadım’.

aziz francis’in son sözleri. bir eşeğe kardeşim, demek ve eşekten özür dilemek kadar büyük bir hassasiyet olabilir mi?

hassasiyet arttıkça hayat genişler.

selâm ile.